Τα πράσινα πρόβατα (ΙΙ)

Αλήθεια το είδατε το post του Barba Ben για την Blog Action Day; Εγώ είχα την εξής απορία: καλά, πόσο χόρτο έχουν φάει αυτοί οι Βενιζελικοί για να εκστασιάζονται με κάτι τέτοιο;

Αντιγράφω από σχόλιό μου στο ιστολόγιο του Barba Ben (αν ψάξετε να το δείτε, μπορεί και να μην υπάρχει.. Ο Barba Ben, προσπαθεί πολύ να κρατήσει μακριά από το blog του τα λογικά επιχειρήματα):

Καλά, πόσο χόρτο νομίζεις ότι έχεις ταΐσει αυτά τα παιδιά (τους οπαδούς σου ντε!) που τους σερβίρεις τέτοιο παραμύθι για ένα δήθεν γράμμα από μαθήτρια της δεύτερης τάξης του Δημοτικού;

Πόσο ανεγκέφαλος μπορεί να είναι κανένας για να νομίζει ότι παιδάκι της δεύτερης τάξης του Δημοτικού:
1. Γράφει με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα τις λέξεις ζωή, άνθρωπος και Φύση
2. Χρησιμοποιεί εισαγωγικά
3. Έχει τέλεια ορθογραφία (καλά, ας υποθέσουμε ότι το πέρασε ορθογραφικό έλεγχο)
4. Χρησιμοποιεί πλήρη στοίχιση
5. Γράφει ό,τι
6. Στέλνει fax
και το σημαντικότερο
7. Χειρίζεται το Word καλύτερα από επαγγελματία

Ερώτηση 1: Αλήθεια, η υπογραφή είναι αληθινή, ή μουσαντή κι εκείνη;

Ερώτηση 2: Αφού το δήθεν γράμμα απευθύνεται βασικά στον Πρωθυπουργό, πώς έφτασε στα χέρια σου Barba Ben μας;

Ρίξε τους κι άλλο δούλεμα! Τους αρέσει!

Ο φαταούλας - Επ. 3ο: Τύχη βουνο!

Μόλις έκλεισε το τηλέφωνο, ο Αντρέας συνειδητοποίησε κάτι πολύ σημαντικό: δεν ήξερε πώς θα πήγαινε στη 'Θάνος'. Για την ακρίβεια, δεν ήξερε ούτε καν που βρισκόταν η εταιρεία. Βέβαια υπήρχαν πολλοί τρόποι για να το μάθει στη συνέχεια, αφού ήταν αποφασισμένος να μαζέψει όσες το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για τη μελλοντική του - όπως υπολόγιζε - δουλειά, το θέμα όμως ήταν αν αυτό είχε κάνει καλή ή κακή εντύπωση στην κ. Θάνου, εκτός αν απλά δεν το είχε προσέξει ούτε εκείνη...

Βέβαια η κ. Θάνου, είχε προσέξει ότι ο Αντρέας δεν τη ρώτησε για το που βρισκόταν η εταιρεία, αλλά δεν έδωσε πολλή σημασία. Έτσι κι αλλιώς, είχε πολύ σοβαρότερα προβλήματα να λύσει, καθώς ο κτηνίατρος που εργαζόταν μέχρι τότε στη Θάνος Μεταφορική, είχε παραιτηθεί 'για προσωπικούς λόγους' τρεις μέρες νωρίτερα, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να φορτωθούν τα ζώα στα φορτηγά της εταιρείας, και οι κτηνοτρόφοι να διαμαρτύρονται και να απειλούν θεούς και δαίμονες. Το σίγουρο ήταν ότι όποιος και να αναλάμβανε τη θέση του ελεγκτή κτηνιάτρου θα είχε πολλές υπερωρίες να κάνει μέχρι να επανέλθουν τα πράγματα στους φυσιολογικούς τους ρυθμούς.

Ο Αντρέας φυσικά δεν είχε ιδέα για όλα όσα συνέβαιναν στο μελλοντικό του εργοδότη. Βέβαια το ίδιο απόγευμα, είχε ήδη ξεκινήσει να ρωτάει φίλους και συμφοιτητές σχετικά με την Θάνος Μεταφορική, αλλά καθώς προσπαθούσε να μην κινήσει το ενδιαφέρον τυχόν ανταγωνιστών - θυμάστε ότι δεν ήταν ο μόνος άνεργος πτυχιούχος του Κτηνοτροφικού Τμήματος - οι πλάγιες ερωτήσεις που έκανε δεν θα μπορούσαν να του δώσουν τις πληροφορίες που ζητούσε. Βέβαια κατάφερε να μάθει ότι η Θάνος Μεταφορική ήταν μια μεσαία μεταφορική εταιρεία που ξεκίνησε να λειτουργεί μόλις πριν μερικά χρόνια και ότι κατά βάση τα φορτηγά της μετέφεραν ζώα - σφαγμένα και ζωντανά - όπως και οι περισσότερες μεταφορικές εταιρείες αντίστοιχου μεγέθους. Εκείνο που του έκανε εντύπωση ήταν ότι το όνομα Θάνος Μεταφορική, ήταν παραπλανητικό, καθώς δεν υπήρχε κανένας κ. Θάνος ιδιοκτήτης της μεταφορικής. Υπήρχε δηλαδή κάποιος κ. Θάνος, κτηνοτρόφος στο επάγγελμα, μέχρι πριν λίγα χρόνια, αλλά είχε αποδημήσει από το μάταιο αυτό κόσμο και είχε αφήσει όλη του την περιουσία στην αγαπημένη του σύζυγο, την κ. Θάνου με την οποία είχε μιλήσει ο Αντρέας στο τηλέφωνο. Καθώς όμως εκείνη δεν είχε καμία όρεξη να μπλέξει με τις αγελάδες και τις μύξες τους (έτσι έλεγε σε όποιον τη ρωτούσε) πούλησε όλες τις αγελάδες και τις εγκαταστάσεις και αποφάσισε να ασχοληθεί με τις μεταφορές. Απ' όσο θυμόταν, ο συχωρεμένος όχι μόνο πλήρωνε αδρά για κάθε μεταφορά, αλλά παρακαλούσε κι από πάνω για να μπει σε σειρά προτεραιότητας.

Είχε ξεκινήσει με ένα φορτηγό ψυγείο η κ. Θάνου αλλά οι γνωριμίες της με τους πρώην συναδέλφους του συχωρεμένου, της είχαν φέρει τόση πελατεία, που σύντομα το ένα φορτηγό έγινε δύο και τα δύο τέσσερα και μάλιστα τελευταία, απ' όσο ακουγόταν, συζητούσε να αγοράσει άλλα δύο.

Ο Αντρέας μέσα σε όλα αυτά δε μπορούσε να βρει κάτι που να του δίνει κάποιο πλεονέκτημα που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει στο δεύτερο γύρο. Βέβαια, το γεγονός ότι η κ. Θάνου είχε μια μικρή σχέση με τις αγελάδες και δεν ήταν κάποια που απλά αποφάσισε να ασχοληθεί με τις μεταφορές, ήταν ένα θετικό στοιχείο, αλλά όχι κάτι που θα έδινε το πλεονέκτημα σε εκείνον ώστε να κάνει επίδειξη των γνώσεών του.

Το απόγευμα της Παρασκευής, της προηγούμενης μέρας από τη συνέντευξη στη Θάνος Μεταφορική - και μη σας κάνει εντύπωση το Σάββατο γιατί οι μεταφορικές στην Κάτω Ραχούλα λειτουργούν έξι μέρες την εβδομάδα και μερικές και επτά - το είχε πάρει απόφαση ότι δεν θα είχε κάποιο καλό χαρτί στα χέρια του πηγαίνοντας στη συνέντευξη. Βέβαια θα χρησιμοποιούσε όσο μπορούσε καλύτερα τις πληροφορίες που είχε συγκεντρώσει, απλά και μόνο για να δείξει ότι η δουλειά τον ενδιέφερε και ότι ήταν σοβαρός επαγγελματίας, αλλά μέχρι εκεί.

Εκείνο λοιπόν το απόγευμα, ο Αντρέας είχε κανονίσει να βγει για καφέ με έναν παλιό συμφοιτητή του από το Κτηνιατρικό Τμήμα που είχε καιρό να δει. Το είχε σαν αρχή να διατηρεί τις επαφές με τους συμφοιτητές του. Ως συνήθως, ο Αντρέας είχε φτάσει 20 περίπου λεπτά πριν από την ώρα που είχε κανονίσει να συναντηθεί με τον παλιό του συμφοιτητή και αποφάσισε να καθίσει και να τον περιμένει.

Συνήθως, αυτό που έκανε για να περνάει η ώρα, ήταν να παρατηρεί τα αδέσποτα σκυλιά που περιφέρονταν στην πλατεία Φιλίας - όπου βρισκόταν το καφενείο 'Εσπερία', το αγαπημένο του Αντρέα - και να προσπαθεί να καταλάβει ποια από αυτά ήταν άρρωστα και ποια υγιή. Έτσι και εκείνο το απόγευμα είχε επιδοθεί στην 'μακροσκοπική διάγνωση΄όπως την αποκακλούσε.

Είχε ήδη περάσει ένα δεκάλεπτο από την ώρα που είχε καθίσει στην Έσπερία', όταν από το διπλανό τραπέζι που καθόταν ένα ζευγάρι, άκουσε ένα όνομα που του τράβηξε την προσοχή: Θάνου.

- 'Ρε συ Δημήτρη, σίγουρα δε μπορείς να πας σ΄συτή τη Θάνου και να της πεις ότι ανακαλείς την παραίτησή σου;'
- 'Δε γίνεται πια ρε μωράκι μου, αφού έχει βάλει αγγελία ήδη για να βρει αντικαταστάτη. Άσε που δε θέλω και να ξαναγυρίσω εκεί, αφού τα είπαμε.'
- 'Και τι θα κάνεις από δουλειά ρε Δημήτρη; Μήπως βλέπεις να ζητάνε παντού κτηνιάτρους; Ή μήπως θα ανοίξεις δικό σου ιατρείο;'
- 'Είναι κι αυτό μια ιδέα μωρό μου', προσπάθησε να την καλοπιάσει ο Δημήτρης. 'Τόσο καιρό στη δουλειά, έχω κάνει κάποιες γνωριμίες, μπορώ να ανοίξω το δικό μου ιατρείο. Θα είναι δύσκολα στην αρχή, αλλά μπορώ να τα καταφέρω. Στο κάτω-κάτω, καλύτερα με δικό μου ιατρείο και χαμηλότερο εισόδημα, παρά στη Θάνου με μεγαλύτερο εισόδημα και να παίζω κάθε μέρα το πτυχίο μου κορώνα-γράμματα.'

Δυστυχώς δεν πρόλαβε να ακούσει περισσότερα ο Αντρέας καθώς ο Δημήτρης μετά την τελευταία κουβέντα φώναξε το σερβιτόρο, πλήρωσε και έφυγαν. Πάντως και τα λίγα που άκουσε ήταν αρκετά. Ήταν φανερό ότι κάτι δεν ήταν ακριβώς νόμιμο με τα δρομολόγια της Θάνου. 'Αυτό θα πεί τύχη!' σκέφτηκε ο Αντρέας. 'Όχι μόνο κάθεσαι στο διπλανό τραπέζι με τον προκάτοχό σου, αλλά να σου δίνει και το καλύτερο χαρτί για να τρυπώσεις στη δουλειά'.

Αυτά σκεφτόταν ο Αντρέας καθώς έφτανε ο πρώην συμφοιτητής του. Έστω και την τελευταία στιγμή, η τύχη του είχε αρχίσει να πηγαίνει προς το καλύτερο. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε...

Μια θαμπή γαλάζια κουκίδα

Δεν συνηθίζω να τοποθετώ στο ιστολόγιο αυτό κείμενα αμετάφραστα. Το κείμενο όμως που ακολουθεί, είναι τόσο δυνατό, που ακόμα και η καλύτερη μετάφραση, θα του στερούσε μεγάλο μέρος των εκπληκτικών νοημάτων που συμπυκνώνονται σε 3 - όλες κι όλες - παραγράφους.

Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί με πολλά που έχει πει ο Carl Sagan, ο εξαίρετος αυτός αστροφυσικός που με τη σειρά Cosmos έφερε τη γνώση μας για τον κόσμο μας - και όχι μόνο για το διάστημα - πιο κοντά στο ευρύ κοινό. Τα λόγια όμως που ακολουθούν είναι από τα λίγα που αξίζει κανείς να τα διαβάσει και να τα ξαναδιαβάσει, να τα αποστηθίσει και να τα μοιράζεται με άλλους.

Σε ευχαριστούμε Carl Sagan!

That’s here. That’s home. That’s us. On it everyone you love, everyone you know, everyone you ever heard of, every human being who ever was, lived out their lives. The aggregate of our joy and suffering, thousands of confident religions, ideologies, and economic doctrines, every hunter and forager, every hero and coward, every creator and destroyer of civilization, every king and peasant, every young couple in love, every mother and father, hopeful child, inventor and explorer, every teacher of morals, every corrupt politician, every “superstar,” every “supreme leader,” every saint and sinner in the history of our species lived there — on a mote of dust suspended in a sunbeam.

The Earth is a very small stage in a vast cosmic arena. Think of the rivers of blood spilled by all those generals and emperors, so that, in glory and triumph, they could become the momentary masters of a fraction of a dot. Think of the endless cruelties visited by the inhabitants of one corner of this pixel on the scarcely distinguishable inhabitants of some other corner, how frequent their misunderstandings, how eager they are to kill one another, how fervent their hatreds. Our posturings, our imagined self-importance, the delusion that we have some privileged position in the Universe, are challenged by this point of pale light.

Our planet is a lonely speck in the great enveloping cosmic dark. In our obscurity, in all this vastness, there is no hint that help will come from elsewhere to save us from ourselves. The Earth is the only world known so far to harbor life. There is nowhere else, at least in the near future, to which our species could migrate. Visit, yes. Settle, not yet. Like it or not, for the moment the Earth is where we make our stand. It has been said that astronomy is a humbling and character building experience. There is perhaps no better demonstration of the folly of human conceits than this distant image of our tiny world. To me, it underscores our responsibility to deal more kindly with one another, and to preserve and cherish the pale blue dot, the only home we’ve ever known.

Επανίδρυση λαού (λέμε τώρα...)

Σε κάποια από τις καλοκαιρινές εκπομπές του ο Λάκης Λαζόπουλος είχε πει ότι 'δεν χρειαζόμαστε επανίδρυση του κράτους, χρειαζόμαστε επανίδρυση λαού'.

Παρά το ότι δεν διαφωνώ με την 'επανίδρυση λαού' του Λαζόπουλου, έχω να παρατηρήσω ότι κάτι τέτοιο δεν θα ήταν ουτοπικό, αν υπήρχαν άνθρωποι σ' αυτή τη χώρα (ίσως έχουν μείνει λίγοι, ξεχασμένοι πάνω σε κανένα κατσάβραχο) και όχι μόνο.

Δυστυχώς, το ανθρώπινο είδος χρειάζεται επανίδρυση ανθρωπιάς πρώτα, πριν περάσει σε άλλες επανιδρύσεις (λαού, κομμάτων, κρατών, κ.λπ.).

Δυστυχώς για εμάς τους ανθρώπους, έχουμε ξεχάσει αυτό που οι πρόγονοί μας είχαν κάνει τρόπο ζωής, ώστε να καταφέρουν για να επιβιώσουν, εδώ και 10.000 χρόνια: να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο. Και δεν εννοώ να νοιαστούμε περιστασιακά, όπως με τους σεισμούς, το τσουνάμι ή τις πυρκαγιές. Εννοώ να νοιαζόμαστε για τους άλλους ανθρώπους μόνιμα, ανεξάρτητα απο το αν ζουν στην ίδια γειτονιά, πόλη ή χώρα, ή αν πιστεύουν στον ίδιο Θεό, ή αν είναι του ίδιου χρώματος επιδερμίδας με εμάς. Και κυρίως να νοιαζόμαστε για τους άλλους ανθρώπους ανεξάρτητα από το αν αυτό μπορεί σε μια δεδομένη στιγμή να είναι εναντίον του - οικονομικού, συνήθως - συμφέροντός μας.

Κακά τα ψέμματα, αν ακούσουμε από το διπλανό διαμέρισμα να φωνάζει ο γείτονάς μας: 'βοήθεια, κλέφτες' η μηχανική πλέον αντίδρασή μας, θα είναι να διπλοκλειδώσουμε την πόρτα και τα παράθυρα, να δούμε αν χωράει να περάσει κανένας από τις χαραμάδες, και αφού αφουγκραστούμε για να διαπιστώσουμε ότι ο κλέφτης δεν είναι πια στο διαμέρισμα του γείτονα, τότε θα πάρουμε τηλέφωνο με τρεμάμενα χέρια την αστυνομία για να δηλώσουμε το περιστατικό - πολλοί μάλιστα από εμάς θα ενεργοποιήσουν και την απόκρυψη καλούντος αριθμού (αν δεν την έχουν μόνιμα ενεργοποιημένη) και θα δώσουν και ψεύτικο όνομα στο όργανο που καταγράφει την καταγγελία, για να μη μπλέξουν. Και αυτό είναι το ελαχιστότερο παράδειγμα αδιαφορίας για το συνάνθρωπό μας.

Άλλο παράδειγμα: Σχεδόν όλοι μας θα έχετε παρακολουθήσει μια από τις εκπομπές του Ν. Ευαγγελάτου με τον τίτλο 'Αποκαλύψεις'. Όλοι έχουμε σιχαθεί και εξοργιστεί με όλους αυτούς τους απίστευτους τύπους, που σε βάρος της υγείας των συνανθρώπων τους (ή έστω θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία ή τη σωματική ακεραιότητα των συνανθρώπων τους) πλουτίζουν, ή έστω κερδίζουν περισσότερα, από όσα θα κέρδιζαν αν ακολουθούσαν τους κανόνες υγιεινής και ασφάλειας. Και όμως, ο Χ ιδιοκτήτης πιτσαρίας που χρησιμοποιεί συστηματικά στο κατάστημά του τυριά που έχουν λήξει εδώ και μήνες, σιχαίνεται και εξοργίζεται παρακολουθώντας τον ιδιοκτήτη της Ψ στρωματοποιίας να χρησιμοποιεί τα κάθε είδους και προέλευσης σκουπίδια για να παραγεμίζει τα στρώματα που κατασκευάζει. Τι κι αν αυτός κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα; Αρκεί που αυτόν δεν τον έχουν ακόμα ανακαλύψει!

Θα μπορούσε να πεις κανείς ότι κανένας από αυτούς τους δύο νοιάζεται για τους συνανθρώπους του; Θα μπορούσε κανένας από μας, στ' αλήθεια να πει ότι νοιάζεται για τους συνανθρώπους του; Δυστυχώς, δε νομίζω.

Θέλετε να το πάμε ακόμα πιο πέρα; Αν υποθέσουμε ότι ο Ευαγγελάτος καλούσε και το μεν ιδιοκτήτη πιτσαρίας και τον δε ιδιοκτήτη στρωματοποιίας να απολογηθούν ενώπιον του τηλεοπτικού κοινού για τη συμπεριφορά τους, δεν υποψιαζόμαστε τι θα ακούγαμε; Ελάτε τώρα...

α) Δεν είναι έτσι τα πράγματα, αλλά αλλιώς, με παρεξηγήσατε. (ναι καλά...)
β) Μα εμένα βλέπετε; Όλοι αυτό κάνουν. (ναι, μεγάλε, κάτι καταλάβαμε...)
γ) Λέτε για μένα; Δε βλέπετε τον Ψ (ή τον Χ) που κάνει τα ίδια και χειρότερα; (τον βλέπουμε κι αυτόν, αλλά βλέπουμε κι εσένα.. τι να κάνουμε;)

Ούτε συγνώμη θα ζητήσει κανείς, ούτε τίποτα. Το μόνο που θα τον νοιάζει θα είναι ότι θα κλείσει το κατάστημά του και θα πρέπει να ψάχνει από την επόμενη μέρα για δουλειά. Και από πάνω θα φταίει ο Ευαγγελάτος (και ο κάθε Ευαγγελάτος) που έχωσε τη μύτη του εκεί που δεν το σπέρνουν, και όχι ο ίδιος, που εγκληματούσε καθημερινά σε βάρος των συνανθρώπων του.

Που θέλω να καταλήξω;

Γκρινιάζουμε για τους πολιτικούς μας (και εγώ μαζί με όλους). Τους βρίζουμε. Τους κατηγορούμε. Και ας μην κρυβόμαστε, έχουμε δίκιο. Και αυτοί τι κάνουν; Μα, τίποτα άλλο από τα παραπάνω α ή β ή γ. Κάνουν δηλαδή, αυτό που κάνουμε ΟΛΟΙ μας. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Και πώς θα μπορούσαν άλλωστε; Δεν θα τους εκλέγαμε να μας αντιπροσωπεύουν, αν δεν ήταν ίδιοι με εμάς!

Μόνο που με τους πολιτικούς υπάρχει μια μικρή διαφορά: Το κόμμα. Η στάνη δηλαδή. Και κάθε πολιτικός, είτε αρχηγός, είτε βουλευτής, είτε πολιτευτής απλός, έχει σε κάθε στάνη, τα δικά του πρόβατα, που ταυτόχρονα, ανήκουν και στη στάνη. Έτσι τόσο τα δικά του πρόβατα, όσο και τα υπόλοιπα πρόβατα της στάνης, θα τον υποστηρίξουν με έναν από τους παραπάνω (α, β ή γ) τρόπους.

Θυμάμαι καμιά φορά τη ρήση (δεν θυμάμαι ποιου): "κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν". Ίσως από τις πιο σοφές κουβέντες της εποχής μας!

Ο φαταούλας - Επ. 2ο: Ζητείται κτηνίατρος

Είπαμε λοιπόν, ότι οι περισσότεροι κάτοικοι της Κάτω Ραχούλας, δεν είναι πλούσιοι. Το αντίθετο μάλιστα. Οι περισσότεροι μοχθούν καθημερινά - ο καθένας στη δουλειά του - για να μπορέσουν να βγάλουν τα προς το ζειν. Και όπως συμβαίνει σε όλες τις φτωχές πόλεις και χωριά, οι νέοι άνθρωποι είναι αυτοί που δυσκολεύονται περισσότερο να βρουν μια δουλειά.

Όπως λοιπόν και οι περισσότεροι νέοι της Κάτω Ραχούλας, έτσι και ο Αντρέας Ευγενικός, που μόλις είχε πάρει το δίπλωμα του κτηνιάτρου από την επαγγελματική σχολή της Κάτω Ραχούλας, εκείνη την Πέμπτη έψαχνε τις αγγελίες των εφημερίδων της Κάτω Ραχούλας για δουλειά. Είχε ήδη ξεκοκαλίσει τις αγγελίες από την 'Ειδησεογραφική' και τη 'Μεσημεριανή' και τώρα κοίταζε τις αγγελίες στα 'Νέα της Κάτω Ραχούλας', θέσεις κτηνιάτρων όμως πουθενά.

Η αλήθεια είναι ότι το είχε μισομετανιώσει που τελείωσε το τμήμα της Κτηνιατρικής. Υπήρχαν ήδη αρκετοί κτηνίατροι στην Κάτω Ραχούλα, ίσως και περισσότεροι από όσους χωρούσαν σε μια μικρή επαρχιακή κομώπολη. Πολλοί από αυτούς είχαν παρατήσει την κτηνιατρική και είτε ασχολήθηκαν με την κτηνοτροφία, είτε έγιναν υπάλληλοι στο Δήμο. Παρ' όλα αυτά - και ενώ έψαχνε 6 μήνες τώρα για δουλειά - ο Αντρέας δεν ήθελε να το πάρει απόφαση ότι τον περίμενε η ίδια τύχη με πολλούς ακόμα συμμαθητές του στη Σχολή, γι' αυτό και προσπαθούσε να βρει έστω και μια θέση βοηθού κτηνιάτρου ώστε να μπορέσει να βγάζει τα έξοδά του.

Δεν ήταν από καμιά πλούσια οικογένεια της Κάτω Ραχούλας ο Αντρέας. Βέβαια ο πατέρας του, είχε μια σχετική οικονομική άνεση, όχι όμως τόση ώστε να τον βοηθήσει να ανοίξει το δικό του ιατρείο, όπως έκαναν οι πατεράδες των περισσότερο ευκατάστατων οικογενειών. Ακόμα όμως και να είχε την οικονομική άνεση, δεν είχε τόσες γνωριμίες ώστε να συντηρηθεί ένα κτηνιατρείο. Έτσι, το να βρει μια δουλειά που να του εξασφαλίζει έστω τα προσωπικά του έξοδα, θα ήταν μια καλή αρχή.

Είχαν μείνει λίγες αγγελίες στα 'Νέα της Κάτω Ραχούλας' που δεν είχε διαβάσει και είχε αρχίσει να σκέφτεται ότι ακόμα και να τις διάβαζε, δεν υπήρχε περίπτωση να υπήρχε ανάμεσά τους έστω και μία που να ζητείται βοηθός κτηνιάτρου, όταν η ματιά του έπεσε σε μια αγγελία λίγο πιο κάτω από το σημείο που διάβαζε, με τη μαγική λέξη 'Απόφοιτος Κτηνιατρικού Τμήματος'. Ξεκίνησε να διαβάζει: «Απόφοιτος Κτηνιατρικού Τμήματος της Επαγγελματικής Σχολής Κάτω Ραχούλας ή άλλης αντίστοιχης σχολής της Εσπερίας, ζητείται από μεταφορική εταιρεία. Πληροφορίες: Τηλ. 890090»

Είχε ακούσει ότι οι μεγάλες μεταφορικές εταιρείες που μετέφεραν κρέατα ή και ζωντανά μοσχάρια, προσλάμβαναν κτηνιάτρους για να ελέγχουν τα πιστοποιητικά που συνόδευαν τα τιμολόγια των σφαγείων ή των κτηνοτρόφων ότι τα ζώα - σφαγμένα ή ζωντανά - ήταν καθ' όλα υγιή και ότι η μεταφορά τους δεν θα προκαλούσε κίνδυνο στην υγεία των κατοίκων της Κάτω Ραχούλας. Οι μικρότερες μεταφορικές είχαν διαφορετικό σύστημα: συνήθως συνεργάζονταν με κάποιον κτηνίατρο που είχε δικό του ιατρείο.

Η δουλειά σίγουρα δεν ήταν αυτή που ήθελε ο Αντρέας να ξεκινήσει την καριέρα του ως κτηνίατρος. Όμως, η μεταφορική ήταν προφανώς μεγάλη, άρα και ο μισθός που θα έπαιρνε θα ήταν αρκετά μεγαλύτερος από το μέσο μισθό του βοηθού σε ένα κτηνιατρείο. Με αυτές τις σκέψεις, πήγε προς το τηλέφωνο και ξεκίνησε να σχηματίζει τον αριθμό στο καντράν: 8 9 0 0 9 0.

Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής απάντησε μια γυναικεία φωνή:
- 'Θάνος Μεταφορική, καλημέρα σας'
- 'Καλημέρα σας', άρχισε ο Αντρέας. 'Θα ήθελα να μιλήσω με το υπεύθυνο προσωπικού για μια αγγελία που έχετε στα Νέα της Κάτω Ραχούλας'
- 'Περιμένετε παρακαλώ' τον έκοψε εκείνη και τον έβαλε στην αναμονή.

Η μουσική της αναμονής ήταν κάτι πολύ εκνευριστικό. Εκτός του ότι την είχε ακούσει εκατοντάδες φορές, ήταν και πολύ σύντομη. Πάντα είχε την απορία ποιος ηλίθιος σκέφτηκε να βάλουν την ίδια μουσική σε χιλιάδες τηλεφωνικά κέντρα και ακόμα γιατί τέλος πάντων δεν την άλλαζαν μετά από κάποιο διάστημα.

Είχε ήδη ακούσει τη μελωδία 4 φορές όταν επιτέλους μια άλλη γυναικεία φωνή απάντησε από την άλλη άκρη:
- 'Καλημέρα σας, τηλεφωνείτε για την αγγελία;'
- 'Μάλιστα, αυτή που ζητάτε Απόφοιτο του Κτηνιατρικού Τμήματος', διευκρίνισε ο Αντρέας.
- 'Α, ναι! Πώς λέγεστε;'
- 'Ευγενικός. Αντρέας Ευγενικός. Με ποια κυρία μιλάω;'
- 'Λέγομαι Θάνου'.
Ο Αντρέας άρχισε να κάνει υποθέσεις. Η φωνή που ήταν στην άλλη γραμμή δεν ήταν νεανική. Άρα, η φωνή που ήταν στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής θα ήταν είτε η αδελφή είτε η σύζυγος του ιδιοκτήτη. Έπρεπε να της κάνει καλή εντύπωση.
- 'Κυρία Θάνου, είμαι πτυχιούχος του Κτηνιατρικού Τμήματος και θα ήθελα να συνεργαστώ με την εταιρεία σας', είπε.
- 'Πότε μπορείτε να περάσετε να σας δω;' ρώτησε εκείνη.
Ο Αντρέας ήξερε ότι δεν θα είχε πολλές ευκαιρίες. Αλλά από την άλλη, δεν ήθελε να ακούγεται και απελπισμένος. Οι απελπισμένοι κάνουν πάντα κακή εντύπωση και κατά κανόνα είναι κακοπληρωμένοι. Έπρεπε να προσέξει πολύ την επόμενη απάντησή του.
- 'Χμμμ. Να πούμε μεθαύριο κατά τις 11 το πρωί;'
- 'Ναι, δε βλέπω να έχω κάτι εκείνη την ώρα. Οπότε το κλείνουμε για μεθαύριο στις 11.'
- 'Πολύ καλά, το σημειώνω κι εγώ. Οπότε σας καλημερίζω και τα λέμε πλέον από κοντά μεθαύριο'.
- 'Βεβαίως, καλημέρα σας κ. Ευγενικέ' του είπε και έκλεισε.

Ο Αντρέας ήξερε ότι είχε κερδίσει τον πρώτο γύρο, που ήταν σημαντικός, αλλά όχι ο σημαντικότερος. Αν ήθελε να μπει στο παιχνίδι έπρεπε να κερδίσει και τον επόμενο γύρο που ήταν σε δύο μέρες. Και θα έκανε τα πάντα γι' αυτό.

Δώστε και σώστε!

Διάβασα σήμερα ότι το Ταμείο Αρωγής Πυροπλήκτων συγκέντρωσε μέχρι σήμερα 151.000.000 Ευρώ από δωρεές 88.000 πολιτών και επιχειρήσεων (περίπου 2.000 Ευρώ ο καθένας). Η είδηση συνεχίζει ότι για την αποκατάσταση των κατεστραμμένων σπιτιών στις πυρκαγιές της Πελοποννήσου και της Εύβοιας θα διατεθούν 100.000.000 και τα υπόλοιπα θα διατεθούν στους σεισμόπληκτους.

Για μισό λεπτό... Ποιούς σεισμόπληκτους; Αυτούς του 1999; Δηλαδή εδώ και 8 χρόνια το Ελληνικό Δημόσιο, δεν κατόρθωσε να βρει 51.000.000 Ευρώ για να αποκαταστήσει αυτούς τους ανθρώπους, και περίμενε μια άλλη καταστροφή για να μαζέψει ότι μπορεί από τους φορολογούμενους, ώστε να ξαναέχουν οι άνθρωποι αυτοί μέρος να μείνουν;

Έχω και μια άλλη απορία: Με ποια αρμοδιότητα το Ταμείο Αρωγής Πυροπλήκτων θα διαθέσει χρήματα για τους σεισμόπληκτους; Επιπλέον, το καθήκον της Πολιτείας απέναντι στους πυρόπληκτους είναι μόνο να ξαναχτίσει τα σπίτια τους; Γιατί εγώ ξέρω ότι χάθηκαν και χωράφια και κτηνοτροφικές εγκαταστάσεις για τα οποία το συγκεκριμένο Ταμείο, δε θα διαθέσει ούτε ένα Ευρώ. Αυτοί δηλαδή οι αγρότες και κτηνοτρόφοι, δεν είναι πυρόπληκτοι;

Κάτι καμμένο μυρίζει σ' αυτήν τη δήλωση του κ. Μολυβιάτη... και δεν είναι τα δέντρα της Πελοποννήσου και της Εύβοιας...

Μια μετάφραση των θέσεων του Barba Ben

Ο γνωστός μάγειρας Barba Ben, δημοσίευσε προχθές στο ιστολόγιό του, τον σπαρταριστό 20λογο του υποψήφιου πρωθυπουργού με πρώιμο σύνδρομο στέρησης εξουσίας. Τον ονόμασε "θέσεις", τον έντυσε με ωραία λόγια και μεγάλα και τον σέρβιρε στα πράσινα πρόβατα (και όχι μόνο) να βοσκήσουν.

Μόνο που υπάρχουν και μερικοί πολίτες σ' αυτή τη χώρα που δεν είναι πρόβατα, και ξέρουν να διαβάζουν κάτω από τις γραμμές. Έτσι λοιπόν μια πρόχειρη μετάφραση των "θέσεων" Barba Ben είναι η παρακάτω:

1. Θέλουμε να φαινόμαστε αριστεροί, γιατί αυτή είναι η τάση της κοινωνίας σήμερα. Αύριο βλέπουμε...

2. Θέλουμε να φαινόμαστε προοδευτικοί, για να τσιμπήσουμε ψήφους από τους φτωχούς αυτής της χώρας. Είναι οι περισσότεροι.

3. Θέλουμε να φαινόμαστε εκσυγχρονιστές, για να τσιμπήσουμε ψήφους από τη νεολαία και τους bloggers.

4. Θέλουμε μαζί μας όλους όσους έχουν απογοητευτεί από την πολιτική, τάζοντας τα γνωστά αναμασήματα του παρελθόντος: δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία.

5. Θέλουμε να κυβερνήσουμε τη χώρα, γι΄ αυτό βάζουμε στο αγκίστρι μας τα γνωστά και δοκιμασμένα δολώματα: αποκέντρωση, αξιοπιστία, διαφάνεια, εξυπηρέτηση του πολίτη.

6. Θέλουμε μαζί μας και τους πατριώτες του Λα.Ο.Σ. που έχουν ρεύμα αυτή την εποχή, γι' αυτό θα το παίξουμε και μεις πατριώτες.

7. Δεν θέλουμε Γιωργάκη Παπανδρέου. Αυτόν προτιμάμε να τον ξεχάσουμε σα να μην υπήρξε ποτέ.

8. Γνωστά και δοκιμασμένα δολώματα μέρος 2ο: ισονομία, ισοπολιτεία και κράτος δικαίου.

9. Θέλουμε ψήφους και από την επαρχία (παλιά τη λέγαμε περιφέρεια, ελπίζω να μην το προσέξουν), γι' αυτό και τάζουμε πάλι ότι θα προσέξουμε τους κατοίκους των νησιών και των απομακρυσμένων περιοχών.

10. Θέλουμε ψήφους και από τους νεογιάπηδες γι' αυτό δηλώνουμε και Ευρωπαϊκό προσανατολισμό.

(Να δω πώς θα βολέψετε όλο αυτό τον αχταρμά σε ένα κόμμα... κι ακόμα είμαστε στη μέση)

11. Θέλουμε ψήφους και από τους χαμηλοσυνταξιούχους και τους κοινωνικά αδύνατους και από αυτούς δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Γι' αυτό θα (ξανα)επιδείξουμε τον καλό κοινωνικό μας χαρακτήρα κι όποιος τσιμπήσει, τσίμπησε.

12. Θέλουμε ψήφους και από τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες και τους ελεύθερους επαγγελματίες. Έτσι κι αλλιώς του άλλους, τους μεγάλους, ή τους έχεις ή δεν τους έχεις, γι΄αυτό και τάζουμε υψηλή ανάπτυξη με έμφαση στις νέες τεχνολογίες.

13. Θέλουμε και τις ψήφους των οικολόγων (1% δεν πήραν αυτοί;) γι' αυτό και το παίζουμε ευαισθητοποιημένοι με το περιβάλλον.

14. Θέλουμε και τις ψήφους των συνδικαλιστών (μην ξεχνάμε και τις ρίζες μας). Θα τάξουμε λοιπόν ότι θέλουν να τους τάξουμε. Ε, τώρα αν δεν τα υλοποιήσουμε, δεν πειράζει!

15. Θέλουμε και τις ψήφους των πιτσιρικάδων. (Αυτοί μπορεί να μην ψήφισαν σε αυτές τις εκλογές, αλλά σε 3-4 χρόνια που θα ξαναγίνουν εκλογές θα τους έχουμε καβατζωμένους). Γι' αυτό και τους τάζουμε ότι θα κάνουμε την Παιδεία όπως την θέλουν. (ρε σεις, τη σύνταξη στον αιώνιο φοιτητή ξεχάσαμε!)

16. Θέλουμε και τις ψήφους από τους οπαδούς του ΠαΣοΚ που αυτές τις εκλογές δεν ψήφισαν ΠαΣοΚ. (Αυτούς θα ξεχάσουμε;) Σ' αυτούς υποσχόμαστε διαφανείς κομματικές διαδικασίες και δυνατότητα εξέλιξης στο κόμμα.

17. Θέλουμε και τους παλαιοπαπανδρεικούς. Λίγη συγκίνιση και ένα ψεύτικο δάκρυ μας για τον Α. Παπανδρέου δεν έβλαψε ποτέ κανένα (εδώ ο Γιωργάκης έγινε αρχηγός μόνο με το όνομα... εγώ δεν θα γίνω;)

18. Θέλουμε τις ψήφους όλων των παραπάνω και για να τις σιγουρέψουμε - όσο γίνεται - θα τάξουμε ότι θα ακούμε την κοινωνία και θα προσαρμοζόμαστε ανάλογα (γνωστή η συνταγή: παροχές πριν το τέλος της τετραετίας, για να μας ξαναψηφίσουν τα ζώα)

19. Τι λέγαμε στο 1; Α, ναι! Για τους αριστερούς! Ρε συ... αυτοί είναι μπουμπούνες, μάλλον δεν θα το κατάλαβαν... Ας τους τα ξαναπούμε πιο ωμά (και ας ελπίσουμε ότι θα καταλάβουν).

20. Θέλουμε να γίνουμε κυβέρνηση το καταλαβαίνετε; θα κάνουμε τα πάντα γι' αυτό! Θα φιλήσουμε μέχρι κατουρημένες ποδιές! Φέρτε μας να φιλήσουμε κατουρημένες ποδιές! (αχ, αυτός ο Ψαθάς! Επίκαιρος είναι ακόμα και σήμερα, και ας έχουν περάσει και 50 χρόνια από τότε που έγραψε το έργο*)!

*Δημήτρη Ψαθά: «Ο Αχόρταγος» (πριν την αυλαία)